آموزش برنامه نویسی جاوا قسمت6

حال اگر یک Statement حاوی محاسبات ریاضیاتی باشد و بالتبع نتیجه ای را در بر داشته باشد به آن Expression می گوییم(اگر توجه کرده باشید تا حد ممکن از ترجمه اینگونه اصطلاحات خودداری می کنیم چرا که به طور مثال دانستن معادل فارسی واژه ای مثل Statement به معنی عبارت کمکی به تقویت مهارت ما در برنامه نویسی نخواهد کرد.)

ما برای اینکه بتوانیم در زبان برنامه نویسی جاوا از متغییر ها استفاده کنیم می بایست سه نکته را همواره مد نظر داشته باشیم: هر Variable یا متغییر شامل نوع متغییر، نام و مقدار متغییر می باشد. در واقع اگر متغییر ما هر یک از این سه مورد را نداشه باشد ما یک متغییر ناقص ایجاد کرده ایم. نام هر متغییر واژه ای از جنس Identifier می باشد(برای آشنایی با واژگان زبان برنامه نویسی جاوا به جلسه دوم آموزش مراجعه فرمایید). برای درک بهتر مفهوم متغییرها، در این جلسه یک برنامه جدید تحت عنوان Fifth Session خواهیم ساخت. همانطور که در جلسه اول آموزش داده شد، یک برنامه جدید جاوا ایجاد کنید و نام آن را Fifth Session بگذارید. حال یک فایل Class داخل آن ایجاد کرده و نام آن را Variable بگذارید(لازم به ذکر است این اسامی دلخواه هستند فقط نکته ای که لازم است مد نظر قرار داده شود این است که حرف اول نام Class به صورت بزرگ نوشته شود).

در واقع ما برای وارد کردن اطلاعاتی از جنس اعداد صحیح داخل برنامه خود می توانیم از یک متغییر از جنس int استفاده کنیم(لازم به ذکر است برای این نوع داده انواع دیگری هم از متغییر ها وجود دارند که عبارتند ازbyte, short, long ). همچنین برای ذخیره سازی اطلاعاتی از جنس اعداد اعشاری از یک متغییر از جنس double استفاده خواهیم کرد (لطفا به حروف بزرگ و کوچک واژگان int و double توجه فرمایید چرا که قبلاً هم گفته شد که زبان برنامه نویسی جاوا case-sensitive است یا به عبارت دیگر به حروف بزرگ و کوچک حساس می باشد). علاوه بر متغییر double ما از متغییر float هم می توانیم استفاده کنیم با این تفاوت که دقت متغییر double به مراتب بیشتر است. (لازم به ذکر است در این سری از آموزش ها برای اعداد صحیح و اعشاری به ترتیب از متغییر های int و double استفاده خواهیم کرد).

نکته ای که در مورد متغییرها می بایست مد نظر قرار داد این است که ما برای جلوگیری از طولانی شدن کد خود می توانیم متغییرها را با یکدیگر ادغام نماییم. اما در حین ادغام متغییر ها بایستی توجه داشته باشیم که نوع متغییرهایی که می خواهیم با یکدیگر ادغام کنیم می بایست از یک جنس باشد. به طور مثال نمی توانیم یک متغییر از جنس int و یک متغییر از جنس double را با یکدیگر ادغام کنیم. به مثال زیر توجه کنید:

1. int apple=8, banana =10, orange=12;

در مثال فوق ما سه متغییر از جنس int خواهیم داشت که مقادیر آن ها هم مشخص شده است. چنانچه توجه کرده باشید در مثال فوق متغییر ها بوسیله کاما از یکدیگر جدا شده اند و پس از آخرین متغییر یک علامت ; قرار گرفته است.

حال زمان هایی در برنامه نویسی پیش خواهد آمد که ما نیاز داریم تا مقادیری از جنس حرف یا کاراکتر را در یک متغییر ذخیره سازیم. برای این منظور می توانیم از متغییر char استفاده کنیم. به منظور وارد کردن صرفاً یک کاراکتر یا یکسری از علائم خاص در برنامه خود ما می بایست از متغییر char استفاده کنیم. نکته ای که اینجا می بایست حتماً مد نظر قرار داده شود این است که مقدار مد نظر برای این نوع متغییر حتماً می بایست داخل علامت های ' ' قرار گیرد (توجه داشته باشیم که برای نوشتن یک کلمه که حاوی بیش از یک کاراکتر باشد به هیچ وجه نمی توان از متغییر char استفاده کنیم).

پس از آشنایی با تعدادی از پرکاربرد ترین متغییر ها در زبان جاوا، این نکته را هم می بایست مد نظر داشته باشیم که برای اختصاص دادن یک Value یا مقدار به هر متغییری ما نیاز داریم تا از علامت = پس از نام متغییر و قرار دادن علامت ; در انتهای Statement استفاده کنیم. گاهی اوقات در برنامه نویسی برای اندروید و یا Desktop Application ما با شرایطی من جمله آیا کاربر رمز خود را صحیح وارد کرده است؟ آیا کاربر دکمه را فشار داده است؟ و ... رو به رو خواهیم شد. در واقع در چنین شرایطی ما به برنامه خود می گوییم که آری رمز صحیح وارد شده و یا آری کاربر دکمه Enter را فشار داده است. در چنین شرایطی متغییری نیاز داریم تا true و یا false بودن و به عبارتی درست یا اشتباه بودن یک رویداد را برای ما مشخص کند. متغییری از جنس boolean دقیقاً این کار را برای ما انجام خواهد داد(نکته ای که در اینجا می بایست مد نظر قرار داده شود این است که گرچه مقادیر این نوع متغییر true و یا false هستند، اما ما این اجازه را نداریم تا همانند متغییر های char و String آن ها را داخل علامت های ' ' و یا " " قرار دهیم.)

یکی از بخش هایی که می تواند در برنامه نویسی به ما کمک کند، نحوه نام گذاری Class ها، Method ها و Variable ها است. در این بخش راه کارهایی ارائه خواهد شد که در نام گذاری متغییر ها می تواند اثر بخش باشد. هر متغییر نیاز دارد که یک نام داشته باشد. حال این نام می بایست با یک حرف کوچک شروع شود. نام که ما برای متغییر های خود انتخاب می کنیم بایستی مرتبط با اطلاعاتی که قرار است در متغییر ما ذخیره شود باشد. به طور مثال اگر قرار است که ما یک متغییری از جنس int ایجاد کنیم که اطلاعات مربوط به تعداد مسافرین یک هتل را در خود ذخیره سازد نوشتن یک Statement مثل int people = 300; اصلاً کار درستی نیست. درست است که Compiler به هیچ وجه از ما ایرادی نمی گیرد، اما این در حالی است که نام people که ما برای متغییر خود انتخاب کرده ایم توصیف کننده ماهیت متغییر نمی باشد. در عوض نوشتن این Statement به صورت int guestNumber = 300; به مراتب بهتر است چرا که این نام نشان دهنده اطلاعاتی است که قرار است در برنامه خود ذخیره سازیم. در نام گذاری اگر نامی که برای متغییر خود انتخاب می کنیم بیش از یک کلمه باشد ما اجازه نداریم که از فاصله استفاده کنیم بلکه واژگان باید به یکدیگر چسبیده باشند. حال اگر کلیه واژگان به یکدیگر چسبیده باشد خواندن آن ها به مراتب دشوار تر از حالت معمولی خواهد بود. برای این منظور از واژه اول به بعد حرف اول کلیه واژگان را به صورت بزرگ می نویسیم که این کار خواندن نام متغییر ها را به مراتب آسان تر خواهد ساخت. به طور مثال به جای نوشتن guestnumber می نویسیم guestNumber .

نکته دیگری که در نام گذاری متغییر ها می بایست مد نظر قرار داده شود این است که ما اجازه نداریم از علائم punctuation مثل – و . و , در نام گذاری استفاده کنیم.

حال برای روشن شدن مطالب کلیه متغییر ها را در قالب یک مثال به صورت زیر نمایش می دهیم:

1. classVariable{
2. int appleNumber =100;
3. double moneyAmount =22.3;
4. char letterName ='A';
5. Boolean myBoolean =true;
6. }

در کد فوق مشاهده می کنیم که ما یک متغییر از جنس int داریم که برای ذخیره سازی اعداد صحیح مورد استفاده قرار می گیرد. نام این متغییر appleNumber است به معنی تعداد سیب و مقدار آن 100 است. توجه داشته باشیم که مقداری که برای این متغییر در نظر گرفته شده است پس از علامت مساوی قرار گرفته و در انتهای این Statement یک علامت ; قرار گرفته است که به معنای پایان Statement می باشد(همانطور که در نامه نگاری با گذاشتن نقطه جمله خود را به پایان می رسانیم در به پایان رساندن یک Statement هم در زبان برنامه نویسی جاوا ما از علامت ; استفاده می کنیم). متغییر دوم از جنس double است به عبارتی می تواند اعداد اعشاری را در خود جای دهد. نامی که برای این متغییر در نظر گرفته شده است moneyAmount به معنای مقدار پول است و Value اختصاص داده شده به آن هم 22.3 است. متغییر سومی که ما در برنامه خود استفاده خواهیم کرد از جنس char است و به عبارت دیگر ما فقط و فقط می توانیم یک حرف یا علامت را در آن جای دهیم. نام این متغییر letterName یا نام حرف است و مقدار آن حرف A است که داخل دو علامت ' ' قرار گرفته است. در نهایت یک متغییر از جنس boolean ایجاد می کنیم که نام آن myBoolean است(خیلی تلاش کردم یک نام معنی دار پیدا کنم متاسفانه چیزی به ذهنم نرسید. برنامه نویسان عزیز می توانند هر نامی که برای ایشان ملموس تر است را انتخاب نمایند). مقداری که برای این متغییر انتخاب می کنیم true است. به عبارت دیگر هر کجای برنامه که ما نام این متغییر را فرا بخواهیم، این هشدار را به برنامه خود می دهیم که این متغییر true است. به خاطر داشته باشیم که برخلاف متغییر های char و String متغییر boolean مقدار خود را داخل علامت های ' ' و " " قرار نمی دهد.

به طور خلاصه در زبان برنامه نویسی جاوا هشت نوع متغییر اولیه Primitive Type وجود دارد که عبارتند از byte, short, int, long, float, double, char, boolean که از میان این هشت نوع متغییر، متغییرهای int, double, char, boolean از اهمیت بیشتری برخوردار می باشند.

پس از آشنایی با متغییر های Primitive Type نوب به فراگیری اصول به کار گیری String ها در زبان برنامه نویسی جاوا به منظور به نمایش درآوردن تعدادی کاراکتر پشت سر هم یا به عبارت دیگر به نمایش درآوردن یک جمله روی مانیتور می رسد که در آموزش آتی به طور مفصل مورد بررسی قرار خواهد گرفت.